Turkije (29-7-2006 tot 13-8-2006)

Dag één

Als je om vijf uur op moet staan om te gaan vliegen heeft slapen weinig zin. Ik heb geen oog dicht gedaan. Toen ik om vijf uur net had gedoucht ging mijn telefoon af. Ik vroeg mij natuurlijk meteen af welke idioot mij zo vroeg belde, en al snel kwam ik erachter dat die idioot Sven heette. Hij stond voor mijn deur! Als een idioot heb ik mijn kleren aangetrokken en me geprobeerd een beetje te fatsoeneren. Toen ik de deur open deed kwamen Sven en Robin opgewekt binnen lopen, en gingen meteen vrijpostig aan onze tafel zitten. De jongens waren zojuist uitgeweest, en gingen ons meteen vermaken met hun spannende avonturen. Wij waren nogal in shock van dit plotselinge bezoek, en keken de jongens slaperig aan. Ze gingen pas weg toen ook wij om zes uur wegreden. Na anderhalf uur kwamen we in de achterhoek aan, en daar verrasten we een net ontwaakte oma El, met wat vroege verjaardagscadeautjes. Na een snel kopje thee moesten we alweer door naar het vliegveld. In Dusseldorf ging alles heel snel.

Vergeleken met Amerika is het gewoon niet normaal. Wat een verschil! Waar ik in Amerika irisscans, vingerafdrukken en vele fouilleringen moest ondergaan, liep ik hier in één keer door. Nu zitten we aan de koffie, en ik heb mijn laptop opengeklapt om het eerste deel van de reis vast uit te typen. Wordt vervolgd.

We zaten helemaal achteraan in het vliegtuig, ik zat naast het raam, naast mij zat Els, en naast Els zat mama. Dan kwam het gangpad, en aan de andere kant van het gangpad zat Roos, met naast haar papa (en daarnaast een vreemde meneer). Ik probeerde weer wat te slapen, maar dit lukte me niet. Ik doezelde een beetje in een wereld tussen wakker en slaap in. Het eten dat we kregen was echt heel vies. Een klef broodje, vieze sla en een chocolademousse (dat viel nog mee, maar gezond is anders). Voor ik het wist stond ik alweer met beide benen op de grond, Turkse grond welteverstaan! Vanuit de lucht lijkt Turkije meer op Amerika dan dat Nederland doet! Dat vond ik een opmerkelijk iets, iets dat je niet zou verwachten.

Toen we naar buiten liepen deed Elsemiek een dansje op de warme Turkse grond. Al snel was onze chauffeur gevonden, en deze reed ons in zijn airco (thank god) busje naar ons appartement toe. Een rit van anderhalf uur, die ik half wakker half slapend heb doorgebracht, maar mijn familie schijnt nogal bang te zijn geweest. De chauffeur schijnt een enorme wegpiraat te zijn geweest (niks van gemerkt, maar ik had ook mijn ogen dicht). Thuis (het is immers ons tweede huisje) was al snel alles uitgepakt en Els en Roos lagen al snel in het zwembad. Ook papa ging even een duik nemen, en ik viel onmiddellijk in slaap op mijn bed. Om half acht maakte mama mij wakker, en zijn we met zijn allen wat gaan eten bij de bar bij ons zwembad. Papa en mama hadden kebab, en mijn zusjes en ik hadden patat met iets ongezonds. Na het eten gingen we naar boven, en ik lag als eerste in bed, om negen uur. De rest is nog even naar het winkeltje op de hoek gelopen, om wat fruit en cola light te kopen, heeft daarna nog wat tv gekeken en zijn toen ook naar bed gegaan.

Dag twee

Om half twaalf Turkse tijd deed ik mijn ogen weer open. Mijn zusjes beklaagden zich enorm over mijn gesnurk (wauw, ik heb nog nooit eerder in mijn leven gesnurkt geloof ik!).. Ik sprong onder de douche, en voelde me al snel weer zo fris als een hoentje. Papa heeft wat brood gehaald, en daar zaten we dan aan ons eerste Turkse ontbijtje. Turks brood is definately het lekkerste brood dat er is. Na het ontbijt hebben we onze handdoeken, zonnebrand en boeken verzameld, en zijn we bij het zwembad gaan liggen. Dat wil zeggen, mijn zusjes, mijn moeder en ik. Papa is formule 1 aan het kijken. Het hangen op de ligstoelen heb ik afgewisseld met zo nu en dan een duik in het water, dan weer een stukje lezen, en ook geniet ik erg van mijn muziek langs het zwembad. Ook ga ik elk uur even naar boven om wat water te drinken (je moet echt veel drinken hier!). Het is hier rond de vijftig graden celsius, dus koud is het niet! Insmeren is dus ook een must, want door het heerlijke windje merk je amper dat je ligt te bakken als een eitje. Ik typ dit om vier uur ’s middags (drie uur Nederlandse tijd), onder het genot van wat kersen en een glas water. Nou, ik duik het zwembad weer in!

Na heel wat gezon en gelees (ik heb deel één van Lemony Snickets “a series of unfortunately events” al bijna uit!) zit ik nu dan weer boven achter de laptop. Mijn buik is roodverbrand! Iets dat bijna niet te voorkomen viel doordat mijn buik nog amper in de zon was geweest. Mijn armen en benen zijn een stuk beter sun-resistent doordat ze al helemaal gewend zijn aan de pasific sun. De meeste mensen die aan het zwembad liggen lijken zo van een camping af te zijn geplukt, en brengen de dag bierdrinkend en hard schreeuwend door. De jonge mensen die hier lopen lijken van plastic. Ze zijn allemaal erg mooi om te zien, maar de navelpiercings, tattoos en gouden kettingen die ze allemaal hebben doen mij vermoeden dat er van binnen weinig interessants zit. Misschien ligt dat aan mij hoor, ik heb ook zo mijn vooroordelen… één van de meisjes die tussen deze barbies liep had in plaats van een normaal bikinibroekje, een allesverhullend niemendalletje aan, wat nog net door kon voor een string. Erg apart, niet mijn stijl. Ik zag een groepje studentachtige jongens en meisjes, die me wel aardig leken. Ook is Cornalijn er, een lieve meid die we al een paar jaar kennen. Ik heb net even gedoucht, al het chloor uit mijn haar gewassen. Ik denk dat we over drie kwartier de stad inlopen om even wat te eten. Ik ga me even aankleden en mooi maken!

Het is grappig om te zien hoe Turkije in een razend tempo verwesterd. Waar je vorig jaar nog uitkijk had op de bergen, en over een zandweggetje vol kuilen naar het dorp liep, staan er nu enorme flatgebouwen, en ligt er asfaltweg voor je neus. De vervuilde tuintjes met kaartende Turkse mannetjes zijn nergens meer terug te vinden, de tuinen zien er schoon en opgeruimd uit. Ons huisrestaurant Shamrock (ook bekend als Adam’s) heeft er twee enorme tvschermen bij, waarop Turks voetbal te zien is. Toch zijn er ook nog vertrouwde dingen. Serkan en Doan bijvoorbeeld. Ze herkennen mij beide, maar Doan is te verlegen om een echt groot gesprek aan te gaan. In plaats daarvan blijft hij mijn water om de seconde bijvullen, terwijl mijn glas bijna overstroomd. Serkan komt opgewekt naar onze tafel toe. “Änneloet! Rosmarin!” We hebben een leuk gesprek met hem, en hij zegt blij te zijn dat we er weer zijn, en drukt me op het hart snel weer naar het internetcafé te komen. Alle prijzen zijn in euro’s, en als je in lira’s wilt betalen wordt daar zelfs even om gezucht. Een heerlijke salade later lopen we nog even langs de supermarkt, om nog wat kersen te halen. Hier werkt nog steeds dezelfde man (papa’s vriend, die hem vorig jaar zelfs vaarwel heeft gekust toen papa zei dat hij weer naar Nederland ging) en hij begint enthousiast te roepen naar papa naarmate we dichterbij komen. Papa steekt stoer zijn duim op en grijnst naar de man. Ook wordt er nog even een petje voor Els gekocht, en daarna lopen we naar huis. Vermoeid duik ik meteen mijn bed in.

Dag drie

Ik ben zo vreselijk verbrand, dat alles me pijn doet als het tegen mijn buik aankomt. Vandaag blijf ik dus binnen, en smeer ik heel de dag met aftersun. Verder lees ik nog wat, ik heb het tweede boek van Lemony Snicket’s “a series of unfortunately events” ook al uit. Wat lezen die boeken makkelijk! Ik ga zo aan deel drie beginnen, maar dacht eerst maar even een stukje verder te typen. Ik heb vanochtend wat brood gehaald, twee enorme broden voor 60 cent. Niemand keek me vreemd aan terwijl ik over straat liep met mijn i-pod, terwijl de mensen hier vorig jaar hartaanvallen kregen door mijn mp3-speler, en maar niet konden bevatten hoe dat kleine apparaatje muziek kon produceren. Na het ontbijt hang ik wat rond in bed, met jazzmuziek schallend uit mijn laptop.

Om drie uur verplaats ik mezelf naar de bank, en nu, om kwart voor vier verplaats ik mezelf naar buiten om hier verder te typen. Hier gaat typen het makkelijkst, de woorden blijven komen terwijl ik de Turkse zeelucht in adem, en uitkijkt over het strand, de zee, Alanya, en de weg vol Turkse auto’s. Toch weerhoud mijn nieuwsgierigheid naar mijn boek me ervan om nu nog verder te typen, en ga ik dus weer verder lezen. Vanavond zal ik misschien nog een stukje verder typen.

Elsemiek is naar boven gelopen, en zit nu voor de tv. Omdat ik genoeg heb van mijn eigen gehang, begin ik een beetje op te ruimen en thee te zetten. Ik breng het vuilnis weg, ruim de vaatwasser uit, en Elsemiek helpt me met onze kamer opruimen, en haalt ook haar eigen speelgoed (en daar heeft ze een hoop van) uit de woonkamer weg. Samen drinken we een kopje thee, en genieten we van de airco. Mijn laptop is al snel gevonden voor wat leuke muziek, en samen dansen we door de kamer, terwijl de zon door het raam naar binnen schijnt en weerkaatst op de zee.

Het is drie uur ’s nachts als ik dit typ. Ik kan niet slapen. We hebben vanavond een heerlijke groentenschotel gegeten, en daarna zijn Roos, Els, Cornalijn en ik nog gaan zwemmen. Els en ik gingen rond half elf naar boven, Roos en Cornalijn rond een uur of twaalf. Roosmarijn en Elsemiek liggen te ronken in hun bedjes.

Ik lig al vanaf elf uur te woelen in mijn bed, maar de slaap kan me maar niet te pakken krijgen. Ik denk dat het door al mijn gehang komt. Wel denk ik over vanalles na, nu ik toch niet kan slapen. Bijvoorbeeld over mijn rijbewijs. Mijn boeken liggen voor me, en ik probeer alle lastige begrippen in mijn hoofd te stampen. Een hoop woorden die in het boek staan begrijp ik niet, maar ik zal tot morgen moeten wachten om het aan papa te kunnen vragen. Ook denk ik aan mijn nieuwe school, met kriebels in mijn buik. Het zal spannend zijn om mijn nieuwe klas te ontmoeten begin augustus. Ik hoop dat het aardige slimme mensen zijn, en dat ze in niets lijken op mijn oude klas. Het zou zo leuk zijn om een berg nieuwe vrienden te maken! Dat maakt half het werk gedaan. Ik heb ook vreselijk zin om keihard te gaan leren, en hoge cijfers te halen voor de toetsen. Dit klinkt natuurlijk super nerd-achtig, en misschien is dat het ook wel, maar dat kan me eigenlijk niet schelen. Waarom gaat iemand anders naar school dan om goede cijfers te halen? Dat is voor mij de reden hoor, ik ga naar school om te leren, en zo mijn diploma te behalen.

Als ik terug kom uit Turkije moet ik nog een hoop regelen. Ik moet nog kaftpapier halen, schriften, een rekenmachine, engelse woordenboeken (mijn oude ben ik helaas vergeten in Litouwen) en misschien een leuk etui? Een map is allicht handig, misschien een mooie dossiermap. Of een ringbandmap met van die plastichoesjes erin, zodat je je papieren makkelijk kunt doorbladeren. In het begin zal ik vast veel verdwalen in die nieuwe school van me. Ik hoop dat ik de weg op de fiets gewoon kan vinden. Ik weet al precies hoe het de eerste dag zal gaan. Ik zal de school binnenlopen met mijn i-pod op, en met kleren aan die zorgvuldig zijn uitverkoren na honderdduizend keer omkleden, en ik zal absoluut teveel make-up op hebben, en teveel rotzooi in mijn haar hebben, om mijn onzekerheid te verbergen. Ik zal onverschillig met mijn telefoon klooien, en proberen zo min mogelijk mensen aan te kijken, en ik zal het proberen te doen lijken alsof ik erg druk bezig ben, terwijl ik eigenlijk alle mensen om me heen grondig in me opneem en oordeel over deze. Misschien ben ik wel de jongste. Misschien word ik wel buitengesloten. Misschien vinden ze me hartstikke aardig. Misschien vinden ze me irritant. Misschien worden er wel groepjes gevormd en eindig ik bij de nerds. Misschien zijn de nerds wel hartstikke cool. Nou goed, ik typ niet veel zinnigs meer. Ik ga nog maar even verder proberen te lezen in mijn theorieboek van de anwb. Mijn rijbewijs wil ik ook voor het eind van de vakantie hebben.

Dag vier

Na een slapeloze nacht werd ik om half twaalf wakker gemaakt om te ontbijten. Een heleboel stukjes brood later gingen Elsemiek, papa en ik naar de markt. We namen het busje daarheen. We liepen hem een keer helemaal over, en sommige Turken waren erg apart. Zo was er één die er heel trots op was dat hij een beetje Nederlands kon, en hij bleef maar roepen: “burgemeester burgemeester!”. Verder kon hij helaas niks zeggen. Ook was er natuurlijk het nodige gevlei: “Where are you from? Paradise?”, “O MY GOD! I love you!” enz. er werd natuurlijk weer honderdduizend keer gevraagd waar we vandaan kwamen, en op een gegeven moment zei ik: Russia! En toen begon er een man in het Russisch tegen me aan te praten! Dat was natuurlijk niet de bedoeling, en ik staarde de man aan, glimlachte vriendelijk en liep maar snel door. De man die dacht dat ik uit het paradijs kwam heb ik verteld dat ik uit Alaska kwam, en uiteindelijk kocht ik nog ergens een horloge en heb ik daar de mensen in de waan gelaten dat ik uit Peru kwam (en ze hadden werkelijk geen idee dat Peru een lang was volgens mij). Dat horloge kopen was nog een heel avontuur. Niet alleen heb ik vreselijk goed afgedongen (ik heb 10 lira betaald in plaats van 25), het horloge werd ook helemaal op maat voor me vermaakt! Een meneer maakte een opmerking in het Turks, en ik vroeg hem wat hem zei. De mannetjes erom heen moesten lachen, en de man vertaalde het als: “Mahmutlar has big centrum”, maar volgens mij ging de opmerking over andere dingen die hij “big” vond. Toen mijn horloge klaar was zei de man namelijk: “one last question!! Real or silicones?” en met een boos gezicht beende ik weg. Wat een lef! Helaas moest ik na twee seconden alweer terug, want het horloge stond op de verkeerde tijd en ik kreeg het zelf niet goed. Ook heb ik nog drie polo’s gekocht. De meneer zei mij dat ik er drie mocht uitzoeken voor tien euro, dus na lang zoeken had ik een rode en een roze, en ik twijfelde nog tussen een lichtblauwe en een donkerblauwe, dus ik vroeg de meneer maar om advies. Hij dacht even na, en vond toen net als ik dat ik beter de donkerblauwe kon nemen. Hij raakte zo enthousiast van mijn vraag om kleuradvies dat hij me meteen een gele aanraadde, maar dat leek mij maar niks. Tot slot kocht ik nog oorbelletjes bij een mevrouwtje, dat ik niet zo aardig vond. De oorbellen kostten namelijk drie euro, en ik had alleen nog 2,75, en toen ging ze helemaal moeilijk doen om die 25 cent…. Uiteindelijk heb ik die 25 cent maar van Els geleend (ik wilde de oorbellen echt heel graag).

We hebben nog even wat gedronken op een terrasje dat verborgen lag achter de markt. Dit terrasje was duidelijk nog niet onder invloed van westerse praktijken, en we dronken cola voor twee lira (ongeveer één euro). De man die ons bediende sprak geen woord engels, maar had meteen een grote glimlach om zijn mond toen we op zijn terrasje gingen zitten (we waren ook de enige klanten die er waren, op wat Turkse mensen na). Hij kwam enthousiast met menukaarten wapperen voor onze bezwete gezichten, en wilde de lege glazen nog wel een keer bijvullen. Wij wilden inmiddels graag naar huis dus dit sloegen we af. We liepen weer terug, en vonden een busje. Bij de flat zijn we bijna meteen het water ingedoken, en heb ik een tijdje met Roos en Anastas (het neefje van Cornalijn) gezwommen. Ik probeerde heel hard mijn theorieboek van mijn rijbewijs lezen, maar kon me hier echt niet op concentreren… na een tijdje begon mijn buik weer zo vreselijk pijn te doen (ondanks het T-shirt dat het helemaal bedekte), dat ik maar weer naar boven ben gegaan. Ik heb net even gedoucht, en zit hier nu dit te typen. Ik ga even wat drinken!

Elsemiek en Roosmarijn kwamen al snel ook naar boven, en Elsemiek heeft een hele poos gesimst achter mijn computer. Na een hoop gehang, watermeloen en gelees gingen we maar televisie kijken. Leve de schotel, we hebben met zijn allen naar The Funniest Homevideos gekeken, en hier hard om gelachen.

Toen dit was afgelopen was het al acht uur! Tijd voor het avondeten dus. We maakten ons allemaal op, en trokken mooie kleren aan, en gingen daarna op pad naar Delfin. Ik was benieuwd of mijn obervrienden van vorig jaar er nog zouden werken, maar deze waren helaas niet meer te vinden in het restaurant. Er werkte nu nog maar één (!) ober, wat tot gevolg had dat we daar twee uur hebben gezeten terwijl we alleen een pizza wilden… van dat wachten werden we allemaal een beetje moe dus, en we zweetten vreselijk, maar we hebben wel gezellige gesprekken gehad. Dat maakt natuurlijk een hoop goed.

Hoewel we gepland hadden om naar bed te gaan, veranderde deze planning net zo makkelijk toen Cornalijn en Anastas voor de deur stonden. Zij wilden nog een stukje wandelen, en toen ik voorstelde om dan even wat te gaan drinken bij Shamrock vond iedereen dat een leuk idee. Nadat de nodige make-up opgedaan was liepen we erheen, en ons geluk kon bijna niet op toen we ontdekten dat er live-muziek was. Hoe gezellig! Anders dan vorig jaar werden we dit jaar niet de dansvloer opgesleurd, maar we zongen en dansten vanaf onze stoelen natuurlijk vrolijk mee. Anastas en ik wilden (natuurlijk) graag even los gaan op de dansvloer, maar Cornalijn en Roosmarijn vonden dit maar niks… Toen we weggingen bij Shamrock moesten we Doan en Serkan beloven om morgen met ze mee te gaan naar Klas-disco (wat we toch al van plan waren), en de vrolijke gezette man die op alle muziek had meegedanst (en die daar ook werkt) bood aan dat hij ons dan wel een lift wilde geven. Het is heel handig om met mensen uit de omgeving naar die discotheek te gaan, dan kom je er namelijk vaak gratis in (en dat scheelt weer tien euro). We liepen terug naar het appartementencomplex met de intentie om even aan Cornalijns ouders te vragen of ze nog een uurtje met ons mee mocht naar Majestic (een club waar niet veel aan is, maar waar je in ieder geval kan dansen!) maar Cornalijn en Roos besloten halverwege dat ze toch liever hun bed gingen opzoeken. Hierna hadden ook Anastas en ik nog maar weinig zin om door te feesten, dus gingen we allemaal maar naar huis. Nou goed, een nachtje slaap inhalen is ook niet slecht… Bovendien: morgen naar Klasdisco! Dat wordt super! Ook wil ik morgen even naar een internetcafé om dit gedeelte van onze reis vast online te zetten, en dat ga ik denk ik even doen in de namiddag… Trusten!

Dag vijf

Over vandaag heb ik niet veel te vertellen… ik heb het grootste gedeelte van de dag in bed gelegen met buikpijn. Ik voelde me heel de dag erg misselijk, weet niet precies waardoor (misschien de MTX??). rond drie uur heb ik nog even aan het zwembad gelegen, maar de warmte maakte me nog misselijker, dus ik dook snel de airconditioned flat weer in. De rest heeft heel de dag in en om het zwembad gehangen, en ’s avonds heeft mama heerlijk gekookt. Ik heb een beetje sla gegeten, en werd daarna al weer misselijk… ik ga nu zo nog even naar het internetcafé, om dit online te zetten, en daarna gaan we nog even wat drinken bij Shamrock. We gaan niet meer naar de disco, daar voel ik me echt te belabberd voor… nou goed, ik heb net gedoucht dus ik ga me nu even aankleden!

Ik heb dit ’s avonds helaas niet online kunnen zetten, het internetcafé had geen usb-poort. Dus heb ik maar wat rond gemaild, en al mijn mailtjes zo goed als gelezen (77!). Een erg leuk mailtje vond ik het mailtje van Joost, dat ik in februari weer mee mag naar Curaçao, dit keer als stagiair! Heerlijk! Ook had ik een lief mailtje van Sven dat me erg goed deed… Verder heb ik ook leuk ge-msnt met Sven en Lindy. Lindy zit natuurlijk midden in de voorbereidingen voor Amerika, over een week zit ze er al! Wat een avontuur hè? Ik vind het erg dapper van haar. Na anderhalf uur ben ik bij Roos, Anastas en Cornalijn gaan zitten, die gezellig bij Shamrock zaten. Weer hadden we veel lol met elkaar, en ook Serkan kwam ons verblijden met zijn grappen. Hij had hele verhalen voor ons, over melk en de disco, en over dat hij naar Amerika wilde, en hij biechtte ook op bang te zijn voor Roosmarijn (die toch echt groter is dan hij). Doan wilde ook graag meepraten, maar zijn engels kwam niet veel verder dan: “How are you?”, “how are you doing?” en “everything okay?”. Dat hij drie keer hetzelfde zei had hij zelf niet door volgens mij. Natuurlijk kreeg ik wel een paar betoverende lachen toegezonden van deze Turkse schone, en van Serkan kreeg ik zelfs een handkus toen ik wegging. Toen ik even later in bed lag kreeg ik ook nog allemaal smsjes van Serkan, die ik helaas niet kon ontcijferen.. Ik zal hem er morgenavond eens naar vragen!

Dag zes

Ik had alweer buikpijn en hoofdpijn vandaag, dus voor drieën ben ik het huis niet uitgegaan. Toen ben ik gaan pinnen, en daarna ben ik nog even naar het internetcafé vlakbij Murat’s place geweest. Op de site van de ANWB heb ik me ingeschreven voor een intest, een soort eerste rijles. Omdat oma El vandaag jarig is, heb ik haar een vrolijke e-card gestuurd, en ik heb ook Mjan-oma in Amerika even een mailtje gestuurd. Verder heb ik nog een hele tijd gechat met Milène en Lindy, en ik heb nog even het nieuws op internet gelezen.

’s Avonds heeft Elsemiek nog behoorlijke stennis geschopt. Zij wilde perse niet bij het indische restaurant eten… Omdat ze zo vreselijk overstuur raakte hebben we uiteindelijk maar thuis gegeten. Ook lekker: sla met kip en pasta. En vooraf natuurlijk van dat heerlijke brood dat je in de oven zet. Na het eten viel ik heerlijk in slaap, maar ik werd al snel weer wakker van papa die mijn kamer in liep en gilde: wil je ook een stukje meloen?! Hierna kon ik niet meer slapen, en ik heb een tijdje tv gekeken met Roos en Els. Toen ik hier genoeg van kreeg wilde ik naar buiten, ik was klaarwakker. Roos wilde wel mee, en we gingen op ligbedjes aan het zwembad liggen kletsen. Niet veel later kwamen Anastas en Cornalijn er ook bij zitten, zij waren toen net terug uit Alanya. We besloten wat te gaan drinken (bij Shamrock natuurlijk), en gingen hier met zijn viertjes heen. Cornalijn en Anastas moesten tot Anastas’ verdriet al om één uur weer thuis zijn (dit vond hij maar niks…), en liepen dus om vijf voor één weer naar huis toe.

Roosmarijn en ik hadden natuurlijk geen eindtijd, en we waren net gezellig aan de praat met twee Nederlandse jongens en Serkan, dus we bleven nog even zitten. Deze jongens waren gezellige gesprekspartners, en het was jammer dat we ze nu pas leerden kennen, want ze gingen diezelfde nacht alweer naar Nederland. Serkan dronk gezellig mee met deze Hollandse jongens, maar na drie biertjes werd hij plotseling toch een beetje duizelig. Dit kon hij niet aan! Het praten ging moeilijker, en hij maakte rare bewegingen. Ook moest hij om álles lachen. Wij vonden dit natuurlijk vreselijk grappig (hij had absoluut geen kwaaie dronk) en hebben er erg om gelachen. De jongens gingen rond twee uur naar huis om op tijd te zijn voor de taxi, en wij bleven nog even kletsen. Die Doan is me er ook eentje! Hij was honderd meisjes tegelijk aan het versieren! Ook hoorde ik van de Nederlandse jongens dat hij vorig jaar een vriendin van hen had lopen versieren, terwijl hij dus vorig jaar ook enorm achter mij aanzat! Niet zo schattig als hij lijkt dus! Gelukkig verdween deze Turkse player al snel naar de disco. Om half drie werd Roos toch wel een beetje moe, en gingen we dus ook maar betalen. De baas van Shamrock wilde niet dat wij alleen naar huis liepen, dus liet hij Serkan meelopen. Wij zeiden dat we heus wel alleen konden lopen, maar toen de stroom plotseling uitviel en het pikkedonker werd, waren we toch wel blij met onze (al dan niet dronken) bodyguard.

Serkan had nog hele verhalen, en hij bleef maar zeggen dat hij normaal nooooit dronken was, maar dat het teveel good-bye-drinks waren geweest. Ook vertelde hij dat hij zich wel een beetje zorgen maakte over de manager (zijn oom), die wel een beetje boos naar hem had gekeken. Hij vertelde zelfs dat hij Nederlanders helemaal niet aardig vond (op ons na, ons vond ie wel heel aardig), omdat ze niet te vertrouwen waren. Hij zei dat ze nooit terugkwamen terwijl ze dat vaak wel beloofden. Ik probeerde hem uit te leggen dat dit komt doordat Nederlanders altijd aardig proberen te zijn, en dus voor de vriendelijkheid zeggen dat ze snel terugkomen, maar hij snapte er maar niks van. Ik heb hem beloofd dat we de volgende dag weer wat zouden komen drinken (al houden wij het telkens toch echt bij water en cola), en dat stelde hem gerust. Roos kreeg een hand, ik een kus op mijn hand, en we wensten hem goedenacht.

Dag zeven

Over vandaag heb ik niet veel te vertellen… ik werd wakker, en voelde me vreselijk misselijk. Ontbijten ging niet, en ik ging meteen terug mijn bed in. Ik zweefde tussen slaap en wakker in, en voelde me steeds ellendiger… hoofdpijn, buikkramp, misselijk en duizelig… Rond vier uur kwam al het eten van de dag daarvoor eruit. Ik werd steeds trilleriger, en voelde mij alsof ik buiten mijzelf stond. Mijn ouders gingen ook steeds bezorgder kijken. Met veel moeite at ik een broodje, met kaas en tomaat want daar had ik trek in. Dit was niet heel verstandig, want niet veel later kwam ook dit er weer uitzetten. Ik nam nog wat slokjes water, die er ook meteen weer uitkwamen. Sjonge jonge wat voelde ik mij belabberd. Voorzichtig nam ik wat thee met suiker, en een beetje bouillon, om toch maar wat binnen te krijgen, en dit ging goed (al voelde ik mij niet veel beter). Rond twaalf uur knapte ik toch een beetje op, en toen heb ik nog twee uurtjes televisie gekeken. Ik heb toen zelfs nog wat crackertjes met smeerkaas gegeten, en een glas cola gedronken. Na deze zouten en zoeten ging het beter, ik voelde me niet meer zo misselijk. Om twee uur lag ik bij mama in bed, papa sliep vannacht bij Roos, voor als ik weer moest overgeven ’s nachts. Gelukkig gebeurde dit niet, het was een rustige nacht.

Dag acht

Vandaag ging het eigenlijk al wel weer wat beter! Ik voelde me nog niet helemaal jofel, en bracht de dag hangend op de bank door, maar ik kon in ieder geval weer normaal eten en drinken, overgeven was er niet meer bij. Ik bleef dus nog maar wel binnen, want ik voelde me wiebelig en gammel, maar toen het eenmaal wat minder warm werd zijn we nog uit eten geweest ook. We aten bij Manneke Pis, een nieuw restaurant hier. Vrij aardig, maar niet heel bijzonder. Na het eten wilde ik graag internetten en papa ging proberen te regelen dat ik dat bij Jos gratis mocht, maar dat werd helaas niks. Er zat dus niks anders op dan thuis hangen, want ik voelde me nog te gammel om naar een internetcafé te gaan. Ik heb samen met mama nog naar een vreselijk zoetige EO film gekeken, waar we helemaal misselijk van werden, en toen zijn we maar naar bed gegaan. Helaas kon ik toen (2 uur) niet slapen, en viel ik pas om zes uur in slaap… een bijzonder slechte nacht dus….

Dag negen

Vandaag was een dagje zwembad. Ik voelde me goed genoeg om weer naar buiten te gaan, en dus lag ik samen met mijn familie heel de dag bij het zwembad. Els speelt heerlijk met Cindy, Suze en Jet, en Roos heeft het heel gezellig met Cornalijn. Mama en ik hebben een poosje liggen kletsen op de rand van het zwembad, wat ook erg gezellig was.

Na het zwemmen ben ik nog even binnen op de bank gaan liggen, en heb ik naar een film gekeken over mensen die in het circus leefden, een heel mooie film. Toen zijn we met zijn allen het dorp in gelopen, met de intentie wat inkopen te doen. We vonden geen mooie inkopen, maar we kwamen wel Kadir tegen! Dit was natuurlijk super leuk, en ik kreeg meteen een dikke knuffel van hem. Hij bleef zich maar verbazen over hoe groot wij allemaal waren geworden. Voor diegenen die niet weten wie Kadir is: Kadir kennen wij al drie jaar, hij werkte eerst bij de bar bij het zwembad, waar wij bevriend met hem raakten. Ik mocht hem altijd helpen achter de bar, en ik mocht áltijd gratis wat drinken. We deden spelletjes om de afwas en andere klusjes die moesten gebeuren, en de verliezer moest dat dan doen. Toen is Kadir ergens anders gaan werken, bij Murat’s place. Daar werkt hij nu nog steeds. Maar goed, we dronken dus wat met Kadir, en daarna zijn we naar het soephuis gelopen. Het soephuis is een Turks restaurant waar bijna geen toeristen komen. We hebben daar dus heerlijk gegeten! Vooraf kregen we twee enorme broden, die wij smakelijk opsmulden. Papa, Els en Mama hadden een mixed grill, en Roos en ik aten lamskoteletjes. We kregen volgestouwde borden, vol met sla, groente, rijst, patat en vlees. Met volle maagjes gingen we terug naar het appartement.

Omdat ik graag nog even naar het internetcafé wilde, heb ik Cornalijn opgehaald en zijn we toen gaan internetten bij Shamrock. Na het internetten hebben we nog even een drankje gedaan bij Shamrock, waar we alle aandacht hadden van Doan en Serkan. Vooral Serkan stopte niet meer met praten. Om half één moest Cornalijn helaas al thuis zijn, dus we gingen met veel moeite (zij wilden allemaal dat we nog bleven) betalen en naar huis. Thuis heb ik voor het eerst een heerlijke nacht gemaakt, van half twee tot half twaalf.

Dag tien

Ik werd voor het eerst sinds tijden uitgeslapen wakker. Na een ontbijtje van wat Turks brood met hagelslag, sprongen we in onze bikini’s en gingen we zwemmen. Ik heb een hele tijd liggen zonnen. Roos kreeg ineens heel erg buikpijn, en toen ben ik met haar mee naar boven gegaan. Ze leek erg ziek, maar nadat ze een uurtje had geslapen leek alles weer goed te gaan. Nu ga ik met Cornalijn en Roos naar het internetcafé achter Murat’s place, om dit op internet te zetten.

helaas, het plan was leuk, maar weer mislukt. Op het moment dat ik mijn usb-stick in de computer duwde liep alles vast. Mijn verhaal kan dus echt pas zondag online worden gezet. Cornalijn was niet mee naar het internetcafé, dus Roos en ik raceten alleen op de fiets ernaartoe. Na een hoop gechat en gemail gingen we weer terug naar het huisje, waar Roos zich niet zo lekker voelde. We zijn dus niet naar Alanya gegaan, maar hebben thuis een groenteschotel gegeten. Ik wil zo meteen eigenlijk nog even naar Shamrock, om te internetten en wat te drinken, maar Roos heeft hier geloof ik niet zo’n zin in. Ik ga er nog even voor lobbyen..!

Ja hoor, ik kreeg mijn zin: we zijn wat gaan drinken! We hebben weer vreselijk gelachen met Serkan en Doan. Het gedonder begon er al mee dat Doan mij een hartaanval bezorgde met een houten nepslangetje. Ook maakte Serkan ons erg aan het lachen met zijn vermoeide aanwezigheid. Zijn engels schoot af en toe een beetje te kort waardoor hij een beetje bleef hangen (I am very… very… very… very.. very…). Om half één gingen we naar huis, ondanks het protest van onze Turkse vrienden, die ons liever een half uurtje later (na sluiting) zelf thuis hadden gebracht. Zij vonden het maar niks: twee meisjes door het donkere Mahmutlar. Hun angst was natuurlijk ongegrond, want mijn berenkracht schrikt de Turken al bij voorbaat af. Veilig en wel lagen we weer in onze bedjes.

Dag elf

Omdat het weer dinsdag was, gingen we weer naar de markt. We hebben weer een hoop mooie aankopen gedaan (ik heb er nog zes polo’s bij), en hebben weer wat gedronken bij hetzelfde verborgen restaurantje als de vorige keer. De weg naar de markt toe vond ik het leukst: de bus hobbelde door de achterbuurten van Mahmutlar, waar de toeristische/westerse vloek nog niet over is gevallen. We kwamen langs vervallen Turkse winkeltjes en huisjes, waar de mensen elkaar hielpen met vanalles, en hard werkten. Geen tijd voor onzin, dat straalden de buurten uit. De bus trok zich niet veel aan van de hobbelige, vervallen weg, en racete hier keihard overheen. We vlogen bijna door de bus heen! Op de markt zelf was het weer super gezellig natuurlijk. We spraken met een Turkse man die verdomd goed Nederlands had geleerd van de toeristen, en natuurlijk werd overal vakkundig afgedongen. Na de markt waren we allemaal kapot, en hebben we gezellig geluncht bij de bar, waarna we zijn gaan zwemmen.

’s Avonds hebben we bij Shamrock gegeten. Na het eten waren er ook Turkse volksdansers en een goochelshow (mijn lieve vader vroeg nog in het engels naar de “google-er”…). De goochelshow was helemaal op Jump-muziek (een muziekgenre dat een beetje op hardcore lijkt), en het volume stond helemaal open. Wij werden bijna weggeblazen! Ik houd niet van goochelaars, want ik snap er nooit iets van. Deze man toverde duiven uit linten tevoorschijn, en uit zijn stok kwam ineens een konijn! Al deze diertjes mochten geaaid worden door de vele kindjes die vooraan zaten te kijken met ogen als schoteltjes. Het was best een goede show, alleen die muziek was een beetje hard dus! Toen kwam er dus ook nog een groep volksdansers, die ogenschijnlijk niet professioneel dansten. Een beetje houterig dansten ze tussen de tafels door. Toch was het al met al een leuk feestje! Papa, mama en Els gingen op een gegeven moment weer naar huis, en Roos en ik bleven zitten. Cornalijn was inmiddels ook bij ons aangeschoven. Om kwart voor één moesten Roos en ik Cornalijn even naar huis brengen, en daarna gingen we weer terug naar Shamrock. De jongens (Serkan en Doan) waren zo goed als klaar met werken, en kwamen bij ons zitten. Er kwamen kaarten tevoorschijn en ik leerde de jongens ezelen. Dit was natuurlijk weer dikke pret, maar helaas verloor ik de eerste ronde! Mijn opdracht was in mijn eentje naar de zee lopen na twaalven, tot mijn knieën in het water, en vervolgens weer terugkomen. Zij zouden me van een afstandje volgen. Gelukkig hoefde ik het niet meteen te doen, wanneer het wel moet weet ik ook niet. Roos verloor het tweede potje, net voor we naar huis moesten. Omdat er geen tijd meer was blijft Roos haar opdracht nog in het ongewisse, maar waarschijnlijk komen we er snel genoeg achter…

Dag twaalf

Vandaag werd besteed aan het regelen van vanalles! Eerst liep ik met Roos en Cornalijn naar het hotel “happy elegance”, waar we een afspraak maakte voor pedicure, manicure, wenkbrauwepilatie, haar knippen en haar verven voor de volgende dag (niet allemaal voor ons hoor, ook voor onze moeders). Na happy elegance liepen we even naar het internetcafé bij Shamrock, waar we even onze mail checkten. Omdat het lekker rustig was (het was immers pas vijf uur ’s middags) hebben we daarna ook nog even wat gedronken bij Serkan, die alle tijd van de wereld had. Op de terugweg liepen we langs een reisbureau, waar ik heb geïnformeerd naar het parasailen. Deze man regelde dat normaal nooit, maar voor mij ging hij zijn best doen. Na wat rond te hebben gebeld, zei hij dat ik voor dertig euro twintig minuten kon parasailen, plus dat hij me er dan heen zou brengen en weer op zou halen. Omdat dit nog best een hoop geld is moest ik natuurlijk eerst even thuis overleggen, dus ik zei dat ik nog wel terug zou komen. We liepen vlug weer naar het appartement, omdat we naar Alanya zouden gaan ’s avonds.

Nadat iedereen zich voldoende had opgetut liepen we naar de bussen toe. Mama wilde graag een blauw busje, omdat zij meende dat deze sneller waren. Papa en ik geloofden daar niet zo in, en aangezien er een geel busje klaar stond wilden wij liever daarin, dan dat we zouden moeten wachten op een blauwe… Dus we namen een gele. Mama had achteraf toch gezien: we werden door wel drie blauwe busjes ingehaald, en onze buschauffeur ging hoogstens 30 kilometer per uur. Toch was het best een leuke reis, de bus zat vol interessante mensen die ik goed heb geobserveerd. Eenmaal in Alanya aangekomen gingen we vrijwel meteen een spijkerbroeken winkel in. De man die in die winkel werkte was vreselijk aardig. Ik ging direct aan het passen, en bij elke broek die ik aanhad kirde de man verguld dat het “very beautiful” stond. Ik zei tegen hem dat ik niet veel had aan zijn mening, aangezien hij gewoon broeken wil verkopen en daar moest hij heel hard om lachen. “you are very funny!” Na een hele hoop broeken te hebben gepast, en veel te hebben gekletst bleven er twee broeken over. Papa had inmiddels ook twee broeken uitgezocht, en ook Roos had een broek gevonden die ze erg mooi vond. De man wilde er 600 lira voor, uiteindelijk hebben we 300 betaald (waarvan ik maar 50 heb bijgelegd!). Wij gingen even pinnen (de man had ons blut gemaakt), en ondertussen vermaakte hij mijn twee broeken, die korter moesten. Toen we terugkwamen waren er twee vrijpostige Turken die voor zijn winkel stonden en tegen mij zeiden “nice airbags!”. Ik stormde natuurlijk met een dodelijke blik langs deze jongens. Gelukkig waren de broeken helemaal perfect, en dus was iedereen blij. Nadat we nog een tas voor Els kochten bij een vreselijke enge kerel die naar mijn idee veel te dicht bij kwam, liepen we langs de boulevard, op zoek naar een leuk restaurantje. We liepen verder dan normaal, en kwamen zo uiteindelijk bij de rode toren uit. Daar zit, aan de haven, een vreselijk leuk tentje, met goed betaalbaar eten en een prachtig uitzicht. De bediening was ook erg vriendelijk, en we hebben er dus echt heerlijk gezeten en gegeten.

Dag dertien

’s ochtends hebben we eerst een hele tijd getut, en daarna zijn we naar Happy Elegance gegaan voor onze schoonheidsafspraken. Samen met de hele bende (de moeder van Cornalijn, Cornalijn zelf, mijn moeder, Roosmarijn en ik) gingen we door de stikhete zon op pad om kwart voor twee. Wat een verwennerij daar zeg! Heerlijk, die mensen die zo aan je handen en voeten kunnen frunniken. Toch is het niet écht heel erg iets voor mij, ik vind het wel een klein beetje getut. Maar ik moet toegeven dat mijn handen en voeten er heel mooi uit zien. Toen ze mijn wenkbrauwen ging epileren voelde ik me wat minder gelukkig, dit deed toch nog behoorlijk zeer, en mijn ogen traanden een eind weg. Maar ja hè: wie mooi wil zijn… nadat Cornalijn en haar moeder ook hun haar hadden laten doen, en wij allemaal manicure en pedicure hadden gehad, en ook mijn moeders wenkbrauwen weer erg dun waren was het plotseling vijf uur. We aten bij de bar even een salade, en gingen daarna maar naar boven.

’s Avonds hebben we bij de bar gegeten, waar Diane een heerlijke maaltijd had gemaakt (kip met zelfgemaakte appelmoes, rijst, patat, erwtjes en nog wat gezonde groenteprut). Na het eten dook Els nog even het zwembad in, en wij gingen boven nog even relaxen. Om half twaalf liepen Roos en ik nog even naar Shamrock. We Checkten onze mail, en dronken wat. Het was er erg rustig, en Serkan was nergens te vinden. Doan wel, maar die liep na vijf minuten weg met een blond meisje dat zes keer zo groot was als hij. We kregen geen eens meer een hand van hem toen hij wegging, wel zwaaide hij even stiekem, om daarna weer adorerend op te kijken naar zijn blonde aanwinst. Roos en ik moesten hier erg om lachen, vooral omdat we vorig jaar dachten dat Doan een verlegen lief mannetje was, dat vreselijk verliefd op mij was. Niet echt dus! Wij smsten Serkan om te vragen waar hij was, en kregen een smsje terug dat hij in het ziekenhuis was. Wij schrokken ons natuurlijk een ongeluk, en zagen vreselijke beelden voor onze ogen voorbij trekken van een dodelijk zieke Serkan die lijkbleek aan een infuus ligt in een ziekenhuis. Gelukkig kon Thomas ons vertellen dat Serkan slechts zijn rechterwijsvinger half van zijn vinger had geëlimineerd, en dat hij zo wel weer terug zou komen. Niet lang daarna kwam een beduusde Serkan aanlopen, met zijn wijsvinger in een soort gipsverband. Hij keek er mistroostig na en zei tegen ons: “kapoet!” De arme jongen had er een operatie aan gehad, en hij had ook nog tíjdens die operatie met zijn andere hand ons een smsje gestuurd! Gelukkig was hij nog best vrolijk, en konden we nog steeds met hem lachen. Wij hadden zelfs een cadeautje voor hem: trots overhandigden wij hem een pak melk met de woorden “because you like it so much!” Ik weet niet of ik daar eerder over heb geschreven, maar Serkan praat áltijd over melk. Hij moest heel erg lachen om ons cadeau, en bedankte ons natuurlijk hartelijk. Hij zei dat hij het niet op zou drinken (de Turkse melk is namelijk echt niet te zuipen), maar dat hij er elke avond naar zou kijken en aan ons zou denken. Niet lang daarna moest Serkan weer gewoon aan het werk van zijn oom: de servetjes moesten gevouwen worden. Omdat deze gehandicapte jongen dat niet erg snel kon, hielpen Roos en ik hem, wat alle mensen van het restaurant natuurlijk prachtig vonden. We gingen niet te laat naar huis, rond half twee liepen we terug (iedereen boven de veertig die dit leest denkt nu: HALF TWEE?!, maar geloof me, half twee is vróeg). Onze ouders waren verrukt van onze vroege terugkeer, en om twee uur lag iedereen in huize Prins gelukkig te slapen.

Dag veertien

Nog maar twee daagjes voor we weer naar huis gaan… Snel probeerde ik toch nog even snel oerbruin te worden (wat natuurlijk niet echt is gelukt, omdat ik nou eenmaal niet echt een persoon ben die urenlang in de zon kan liggen niksen…) en de hele dag waren we dus allemaal aan de rand van het zwembad te vinden. Ik leerde ondertussen de theorie voor mijn rijbewijs, en maakte nog wat proeftentamens. Helaas ben ik tot nu toe voor alle tentamens die ik heb geoefend gezakt. Je mag maximaal zes fouten maken, en ik maak er steeds ongeveer tien. Toch ben ik ervan overtuigd dat het allemaal goed komt, en dat ik binnenkort met een rijbewijs op zak door het leven mag. Elke fout die ik maak analyseer ik, en ik maak lijstjes van verkeersregels die ik vergeet of niet goed ken. Ik ga die lijstjes ook even uittypen en categoriseren zodat ik een overzichtelijk geheel krijg. Roosmarijn heeft de hele dag met Cornalijn gezwommen, en ook even met Suze en Jet. Deze kleine blonde tweeling hadden blijkbaar besloten dat Roos hun nieuwe slachtoffer was, want ze kwam bijna niet meer van ze af. Gelukkig zwakte hun aandacht voor Roos af toen Elsemiek naar beneden kwam, die de eerste helft van de dag achter mijn computer had doorgebracht. Tussen de middag heb ik mijn gebruikelijke tonijnsalade gegeten bij de bar (die is zo vreselijk lekker), en nadat ik even wegdommelde in de zon ging ik naar boven. Wij hebben hier een nieuw favoriet programma gevonden, dat elke dag op RTL4 is. Het heet “een huis vol etterbakjes”, en gaat over probleemgezinnen. Heerlijk om naar te kijken! Terwijl mama en ik dat aan het kijken kwam Roos naar boven. Ze vertelde dat Mesut (de lieve, ietwat verlegen barman) weer was opgepakt door de gendarme, wat nu al de tweede keer was. De eerste keer was het door klachten van onze benedenburen, en zo ook nu weer. Ik denk niet dat ik eerder uitgebreid heb verteld over onze benedenburen, toch wil ik het jullie niet onthouden. De benedenburen bestaan uit twee meisjes die ongeveer 15 en 17 zullen zijn, en een moeder. Alle drie de gezinsleden hebben een navelpiercing en blond haar. Één van de meisjes heeft zelfs een tattoo op haar rug, die JUSTIN zegt. De benedenburen staan bekend als getalenteerde ruziezoekers, en de meisjes worden ook wel stiekem de huissloeries genoemd. Elke drie dagen wisselen ze hun knappe Turkse vriend in voor een andere knappe Turkse vriend, en dat zorgt voor veel spanning en sensatie. Eieren op de balkons, vechtpartijen in discotheken, en imponerende bodybuildende turken aan de zwembadrand. Ik vermoed dat ze in een soort sleur zijn terechtgekomen, en dat ze zich daardoor een beetje zijn gaan vervelen. Dus de familie kwam met het plan om Mesut te gaan terroriseren. Ze wisselen elkaar af op de balkonrand, waarvandaan ze alles goed in de gaten houden. Bij het zwembad en de bar zelf heb ik ze al dagen niet gezien. Dagelijks dienen ze klachten in: nu en dan anoniem, nu en dan met naam en adresvermelding. De klachten vuren ze af op de bar en iedereen die daar dichtbij staat. Zo klagen ze over geluidsoverlast (terwijl ik in het zwembad mijn best moet doen de muziek van de bar te kunnen horen om erop mee te swingen), bedreigingen van Mesut jegens de dochters (dit vind ik nog steeds het bijzonderste, Mesut is namelijk net zo eng en dreigend als Viola Holt) en ze hadden daarna ook de originele klacht dat Mesut te weinig naar hen lachte. Twee keer hebben ze de gendarme voor hun klachten gebeld, en de rest van de tijd moet het bestuur eraan geloven. Net als de vorige keer, kwam Mesut alweer snel terug, samen met Jos en Ria die met hem mee waren gegaan. Een beetje bleek en beduusd ging hij weer aan het werk achter de bar. De bar zat vol met sympathisanten van Mesut, en iedereen vond er wel wat van. Al snel zagen wij vanuit ons raam dat er papieren rondgingen. Nieuwsgierig probeerden wij te begrijpen wat zich beneden voltrok, maar dat bleef ons een raadsel.

Toen ’s avonds de telefoon ging werd het een stuk duidelijker. Opa, lid van het bestuur, belde op om te vragen of het waar was dat er een petitie bij de benedenburen in de bus was gedaan vol handtekeningen, met de vraag of ze het complex zo snel mogelijk wilden verlaten, en de duidelijke boodschap dat ze hier heel erg ongewenst zijn. Wij hadden van niks gehoord, maar wel papieren rond zien gaan. Het zal dus wel waar zijn. Ik ben benieuwd hoe ze erop zullen reageren!

Wij aten heerlijk op het balkon, aardappeltjes, vlees en sla. Vooraf hadden we zelfs broodjes tonijn. Na het eten waren we allemaal een beetje moe van alle spanning en sensatie die we de hele middag en avond hadden geobserveerd, dus bleven we thuis. Ik heb mijn boek uitgelezen, “aan de andere kant van het bed”. Een behoorlijk slecht boek, veel meer kan ik er niet over zeggen eigenlijk. Hierna ben ik in bed gaan liggen en vrijwel meteen in slaap gevallen.

Dag vijftien

Vandaag hebben we veel te lang geslapen! Ik werd om één uur wakker gemaakt om te eten. Na het eten heb ik alles wat van mij in de koffer moet op bed gelegd, en daarna ben ik gaan zwemmen. Van twee uur tot vijf uur heb ik buiten in het zonnetje gelegen. Ik had me helemaal ingesmeerd met olie, in de hoop alsnog heel bruin te worden. Natuurlijk ben ik nog een beetje verkleurd, maar niet noemenswaardig. Mama is zo zwart als de nacht! Natuurlijk nam ik rond vier uur weer een heerlijke tonijnsalade bij de bar, met verse sinaasappelsap. Ik las nog wat in “brieven aan Ayaan Hirsi Ali”, luisterde wat muziek, en om vijf uur ging ik weer naar boven.

Ik heb de groenige nagellak van mijn tenen en handen gepoetst, en verruild voor een roze-achtige gloed. Na het douchen nam ik weer een haarmasker om mijn haar te ontzien, en het is inderdaad lekker zacht nu. Een hele tijd heb ik nog televisie gekeken, en toen ben ik mijn zusjes gaan stimuleren om toch maar vast klaar te leggen wat ze niet meer nodig zouden hebben en dergelijke. Al snel lag er een berg kleren op het bed, en een grote stapel boeken. Roosmarijn had er duidelijk geen zin in, want ze gooide haar spullen op bed en ging er zo snel mogelijk vandoor. Elsemiek raakte daarentegen bijna net zo enthousiast als ik, en begon stapeltjes van broeken, rokken, jurken, hemdjes, t-shirts en ondergoed te maken. Ze wilde perse alles opvouwen, wat tot gevolg had dat ik haar rustig haar ging liet gaan, en terwijl ze enthousiast met me overlegde wat ze aan zou doen naar het vliegveld vouwde ik de rommelige stapeltjes even snel opnieuw op. Gelukkig mocht ik dat wel doen. Mama pakte de koffers, en inmiddels zit bijna alles erin. Mijn laptop gaat ook in de koffer, in tegenstelling tot de heenreis, wat ik niet zo erg vind: dan heb ik tenminste lekker lichte handbagage. Vanavond gaan we uit eten bij het Indische restaurant “Bali”, dat hier om de hoek zit. Daarna gaan Roos en ik nog even naar Shamrock, voor de laatste keer deze vakantie. Mijn laptop ga ik nu bij de spullen die de koffer in kunnen leggen, dus ik maak dit verslag pas af als we weer thuis zijn!

’s Avonds zijn Roos, Cornalijn en ik na het heerlijke eten bij Bali (waar we samen met Cornalijn en haar ouders hebben gegeten) naar Murat’s place geweest. We gingen zitten, en op dat moment begon er een striptease nummer waarin Mesut tot in zijn boxer op een tafel stond. Dit vonden we nou niet het mooiste/fijnste gezicht van de dag, en toen we ook nog merkten dat iedereen van ons appartementencomplex daar aanwezig was zijn we er snel vandoor gegaan. Kadir beloofde ik de volgende dag nog even gedag te komen zeggen. We zijn toen naar Shamrock gegaan, voor de laatste keer deze vakantie. Om één uur hebben we Cornalijn terug gebracht, en daarna zijn we samen weer terug gelopen naar Shamrock. Toen Doan en Serkan klaar waren met werken, gingen we naar het strand (dat was eigenlijk mijn opdracht voor ezelen, maar ik weigerde alleen te gaan). Op het strand aangekomen liepen Serkan en ik de (volgens Roos gammele) pier op. We gingen aan het einde zitten, en de golven waren zo hoog dat we af en toe op moesten springen om niet nat te worden. Roosmarijn durfde de pier niet op, dus die bleef op het strand samen met Doan. Ik was natuurlijk doodongerust dat hij haar zou zoenen dus ik deelde mijn zorgen met Serkan. Serkan was van mening dat Doan Roosmarijn al heel lang leuk vond, en dat hij een goede jongen was. Hier geloofden wij natuurlijk niet veel van! Plotseling probeerde Serkan mij te zoenen tot mijn schrik, en ik zei dat ik daar niet van gediend was. Ook al was hij de aardigste jongen van de vakantie, ik vind hem niet méér dan aardig. Hij was hier een beetje teleurgesteld over, en zei dat hij me al vanaf de vorige zomer leuk vond, maar dat hij toen te verlegen was. Ik vond het natuurlijk wel schattig dat deze jongens zijn gevoelens maar zo naar mijn hoofd gooide, maar werd er ook een beetje ongemakkelijk van. Snel liepen we terug naar Roosmarijn, en toen ik bij hen stond bleek dat Roosmarijn ook een liefdesverklaring had gekregen, en ja, zij had hem ook afgewezen. De jongens stonden er een beetje bedremmeld bij, en Roos en ik voelde ons nogal lullig. Toch hebben we nog vreselijk lol gehad daarna, en om drie uur hebben de jongens ons netjes thuisgebracht.

Dag zestien

De laatste dag! Om negen uur ging de wekker, en mijn zusjes en ik doken meteen het zwembad in. Toen papa brood had gehaald gingen we eruit, om te ontbijten. Na het ontbijt werden de laatste spullen opgeruimd, en werd er even grondig gedoucht. Om twaalf uur vertrokken Roos en ik naar Shamrock om daar voor de laatste keer dag te zeggen. We hebben daar gezellig gezeten, en kregen drinken van het huis, omdat we zulke trouwe klanten en goede vrienden waren geworden. Nihat, Thomas en de Johnny Depp-man vonden het allemaal jammer dat wij weggingen, en de jongens vonden het natuurlijk al helemaal niks. Nihat probeerde Serkan en Doan nog aan ons te verkopen voor een cola, maar Roos zei dat alle koffers al vol waren. We had some good laughs, en om twee uur ben ik nog even naar Murat’s place geraced. Daar werd Kadir meteen van zijn kamer gehaald, en ik kreeg een cola. Na eventjes gezellig te hebben gekletst ging ik weer terug. Roosmarijn en Doan zaten een beetje zwijgzaam tegenover elkaar, en Serkan was verdwenen. Toen Serkan door had dat ik er weer was kwam hij er onmiddellijk weer bij zitten. Hij was een beetje beledigd, want ik had gezegd dat ik twee minuten weg zou blijven, en volgens hem waren het er veertien geweest. Na het laatste drankje gingen we dan toch echt weg, en de jongens moesten ons (met pijn in hun hart) na drie zoenen dan toch echt uitzwaaien.

Bij de bar thuis, hebben we nog even wat gegeten (doner!), en toen was het busje er opeens al. We hadden een heel mooi busje, en een goede chauffeur, en Roos en Els vielen ook al snel in slaap. Ik geloof dat mama ook wel wat heeft geslapen. Papa zat voorin en heeft een beetje met de chauffeur gekletst, en ik heb naar mijn muziek geluisterd en naar het landschap gekeken (wat echt heel erg mooi is af en toe! Denk aan bergen, moskeeën en prachtige stadspoorten). Toen we op Antalya aankwamen bleek dat we inderdaad geen vloeibare dingen in onze handbagage mochten hebben, er lag een enorme stapel flesjes voor de douane. Zonder problemen kwamen we het vliegtuig in. Ik zat in mijn eentje, want er was een fout gemaakt waardoor één iemand alleen moest zitten. Omdat ik het minste problemen heb met vliegen volgens mij, ben ik maar alleen gaan zitten. Toen we weer op Dusseldorf waren ging alles heel snel, en voor ik het wist waren we alweer thuis. Het was toen drie uur ’s nachts.