Turkije (21 - 29 oktober 2006)

Een eerste berichtje sinds lange tijd!

Dag 0

Rond zeven uur 's avonds vertrokken we met een volgepakte auto richting Turkije. Dat wil zeggen: eerst een stop in Bodegraven bij de MacDonalds, en toen nog een laatste stop in Gendringen, aan de Duitse grens, waar ik mij momenteel bevind.
Bij de mac was het al hilariteit alom, toen mijn elfjarige zusje Elsemiek een ´Big Tasty Bekoen` bestelde. Niet veel later vroeg ze aan ons `wat is dat eigenlijk, bekoen?´. Wij dachten dat we haar niet goed hadden verstaan dus vroegen haar te herhalen wat ze zei.. ´bekoen! dat zit op mijn burger, heb ik besteld..´ Al snel bleek dat ze bacon bedoelde.. Wij vroegen ons al af waarom het kassameisje zo moest lachen toen Els haar bestelling deed!
Toen we daarna naar de auto liepen, liep Roos (mijn veertienjarige zusje) ook nog eens naar een verkeerde auto toe, waar ze in wou stappen.. het kon niet op met de lol!
Nu liggen allebei mijn zusjes inmiddels op bed, en ik typ nog eventjes dit af. We zijn nu dus bij mijn opa en oma, en omdat deze beide verwoed vvd-ers zijn, draag ik al heel de avond trots mijn pechtoldt-shirt. Mijn opa en oma zijn zelf net een paar uur terug uit Turkije, en volgens hen is het er heel lekker weer!
Net hebben we met zijn allen de televisiering gekeken, en we zijn natuurlijk ook in gezamelijk applaus uitgebarsten toen onze lama´s deze wonnen! Hierna zijn we meteen doorgezapt naar de lama´s zelf, waar Alexander Pechtold te gast bleek te zijn. Ze waren weer erg grappig! Nou goed, ik ga nog even bij mijn wakkere familieleden zitten, en dan ook maar slapen. Morgen gaan we rond acht uur of iets dergelijks rijden, want we vliegen om half elf of zo iets. We hopen in ieder geval om zes uur ´s avonds (Turkse tijd) bij ons appartement te zijn. Daar zal nog een tvoorlog gaan ontstaan morgenavond, omdat mijn zusjes de finale van sterren dansen op het ijs willen zien, en ik niet zonder mijn wekelijkse portie koefnoen kan! Als dat maar goed komt.. De rest van dit verslag zal ik volgende week zondag erbij plaatsen!

[toch wat eerder! ik zit op de draadloze netwerkverbinding van Jos, dus hier de eerste vijf dagen:]

Dag één

Vandaag de grote reis. Om kwart over zeven schrok ik me te pletter van mijn wekker, waarvan het geluid nogal heen en weer galmde in de nis waarin ik sliep. Ik maakte mijn geliefde familieleden wakker, en ging naar beneden om te ontbijten. Opa, oma en mama zaten al aan tafel, vergezeld door heerlijke warme broodjes. Om kwart over acht stapten we in de auto naar Dusseldorf. Het laatste uur van deze autoreis besteedde Elsemiek aan haar tomtomspelletje, wat dus inhoud dat ze elke beweging van de auto naverteld (“nu – naar links. Nu – rechtsaf slaan. Nu – rechtdoor. Nu – rechtdoor. Nu – rechtdoor.”). Je begrijpt dat de spanningen hierdoor nogal opliepen. Toen we de auto geparkeerd hadden (wat nog een hele klus was), stapten we in de luchttrein, die ons naar de gate vervoerde. Toen we in de rij voor de douane stonden schrok Roos ineens wakker; “ik heb mijn schaar nog in mijn etui zitten!”.. wij besloten maar af te wachten of ze dit zouden merken. Toen mama en ik door de douane waren werden we grondig gefouiilleerd, en Els en ik moesten zelfs onze schoenen uitdoen. Mijn laptop moest nog een keer door de bagagecontrole, en de tas van mama en Els werd grondig uitgemest. Mama’s autosleutels werden grondig bestudeerd, en zelfs Els haar barbies kwamen niet onder een grondige controle uit. Roos haar schaar daarentegen, bleef onopgemerkt. Toen we onze schoenen weer aan onze voeten hadden, en de tassen weer veilig en ingepakt op onze rug, nestelden we ons bij een gezellig koffietentje waar we rustig wakker werden.
Eenmaal in het vliegtuig had ik niks te klagen; papa en ik zaten samen bij de deur, dus beenruimte in overvloed. De vlucht verliep rustig (nou goed; we vlogen met onur air, dus er brak natuurlijk wel een armleuning af, en het eten was niet echt definieerbaar, maar verder ging alles best goed) en 3,5 uur later landden we op Turkse grond.
De bergen en palmbomen stonden heerlijk van de zon te genieten, en de hele familie verzuchtte dat we blij waren er te zijn toen de eerste zonnestralen op ons hoofd vielen. De auto stond op ons te wachten, en 1,5 uur later waren we bij ons appartement. Het was toen ongeveer zeven uur, en Mesut kwam meteen op ons toegesneld. Hij moest lachen om onze lichte huidskleur, en vond dat we inderdaad wel wat zon konden gebruiken!
We bestelden doner bij de bar, en een half uurtje later brachtten Jos en Mesut vijf grote borden doner kebab naar boven, die we heerlijk op het balkonnetje hebben opgegeten.
De verdere avond hingen we wat voor de tv, en papa en mama lagen al vroeg in bed. Om elf uur deed ik ook mijn bedlampje uit, en ik viel vrijwel meteen in slaap.

Dag twee

Het gekke is dat het lijkt of Turkije juist deze vakantie extra Aziatisch is geworden. De bergen lijken gegroeid sinds de zomer, de huizen lijken veranderd, en de nieuw verschenen neonborden lijken nog minder op zijn plaats. Het enige dat onveranderd is gebleven is het heerlijke weer en de lieve mensen. Vandaag was het 33 graden in de zon, en daar hebben we allemaal volop van genoten. Het grootste gedeelte van de dag heb ik (met mijn geschiedenisboeken en de snelbruiner) aan het zwembad gelegen. Tussen de middag ben ik een gouwe ouwe tonijnsalade gaan eten bij de bar, en mijn zusjes hebben zich ook de hele dag voorzien van ijsjes en milkshakes.
Er was ons ten gehore gekomen dat er in Alanya grote uitverkoop was: de winkeliers zaten op straat, en verkochten daar hun koopwaar met 70% korting. Dit konden mijn zusjes en ik natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan! Rond een uur of vijf stapten we met zijn drieën in een busje richting Alanya. Daar aangekomen kon de pret niet op. Ik heb twee truien gekocht (20 lira per stuk, €12 dus), een paar schoenen (10 lira - €6) en twee kasjmieren sjaals (18 lira per stuk, ongeveer 7 euro). Ook mijn zusjes zijn goed geslaagd, zij hebben allebei ook een trui gekocht en Roos heeft ook een kasjmieren sjaal erbij. Verder waren er natuurlijk weer genoeg Turken die trots ook wat Nederlands lieten horen. Zo was er een koopman die zei toen ik hem vertelde dat ik zijn truien niet zo mooi vond: “aah… even Apeldoorn bellen!”. Ook kregen we natuurlijk vaak lekker ding achter ons aangeroepen, en werd er hier en daar zelfs gefloten. Elke keer als zoiets gebeurde begon Elsemiek weerte giechelen, zij vond dit erg grappig…
Rond kwart over zeven waren we terug in Mahmutlar. Na het showen van onze aankopen gingen we snel eten, want papa wilde perse een formule1 race kijken om acht uur. We aten Turkse nasi, wat goed beviel!
Els en mama hebben daarna wat spelletjes gespeeld, ik heb huiswerk gemaakt, en Roos heeft gedanst in haar kamer. Toen papa’s race afgelopen was hebben we met zijn allen boer zoekt vrouw gekeken, en daarna is er nog wat heen en weer gezapt.
In mijn bedje aangekomen viel ik weer bijna meteen in slaap.

Dag drie

Bayram! Vandaag is het feest! Het einde van de ramadan wordt hier natuurlijk uitgebreid gevierd. Alle mannen en jongens lopen vandaag in pak, en de meisjes en vrouwen hebben hun mooiste kleren uit de kast getrokken voor dit festijn. Al vroeg zagen we kinderen met plasticzakjes vol snoep door Mahmutlar lopen, overal aanbellend en om snoep vragend.
Wijzelf hebben vanochtend een hele poos op het strand doorgebracht. De zee is een stuk warmer dan het zwembad, en daar hebben we allemaal erg van genoten. Ook is de service op het strand geweldig, je ligt daar maar een beetje te liggen op een ligbedje, en ondertussen wordt je voorzien van verse jus d‘orange of iets dergelijks.
Rond een uur of twee zijn we weer naar het zwembad gegaan, waar ik weer een tonijnsalade heb verorbert. De kleine kindjes met de plastic zakjes lieten ook onze poolbar niet onopgemerkt, ook hier werd snoep losgepeuterd van Diane.
’s Middags heb ik eigenlijk alleen huiswerk zitten maken… Ik probeer nog steeds door Hildebrands Camera Obscura heen te komen voor literatuurgeschiedenis, maar dit valt me heel zwaar. Gelukkig ben ik bijna klaar met het eerste geschiedenis onderwerp (de SU van Lenin tot Gorbatsjov).
Rond een uur of acht liepen we naar Shamrock, waar we heerlijk hebben gegeten. Thomas (die werkt daar, en bezit het restaurant samen met Adam) kon het natuurlijk niet laten om toch even over Doan en Serkan te beginnen tegen Roos en mij. De jongens zelf waren er niet; Serkan zit in Istanbul wiskunde te studeren, en Doan is ook naar school. Thomas vertelde dat hij vanochtend een nieuw liedje op de radio had gehoord: “serkaaan serkaaan seko seko!! Doaan doaan doaahaaan!!” Onze ouders lachten met Thomas mee, en Roos en ik zeiden dat hij gek was. Na het eten (visfilet) gingen mijn zusjes en ik nog even internetten in het internetcafé naast Shamrock. Hier heb ik even mijn mail gecontroleerd, en wat gepraat met mensen op msn.
Om half elf hebben we thuis lijst0 gekeken, mijn favoriete programma. Na dit programma nog hart van Nederland gekeken (god wat een stom programma is dat toch), en toen naar bed!
Ik slaap hier samen met mijn zusjes op één kamer, wat tot weinig slaap leidt dus. Elsemiek kon niet stoppen met druk zijn, en Roos had ook nog hele verhalen. Na enige tijd vielen we dan toch allemaal in slaap.

Dag vier

Nog steeds feest; het suikerfeest duurt namelijk drie dagen. Iedereen heeft tot laat geslapen vandaag; pas om twaalf uur zaten we aan het ontbijt. Hierna hebben we een beetje liggen zonnen bij het zwembad. Ik voelde me plotseling erg sportief, en heb toen 80 baantjes getrokken. Rond een uur of drie pakten we een busje richting de markt. Ik vind die busjes hier zó briljant! Iedereen mag instappen, de bus is nooit vol. Het allermooiste vind ik nog wel dat iedereen zonder meer zijn zitplaats afstaat aan iemand die er ouder of jonger uitziet (aan vrijwel iedereen dus).
Toen we bij de markt waren hebben we daar weer goed geshopt. Ik heb een leuke polo, een zwembroek voor in Thailand, en een warm vest gekocht. Mijn zusjes hebben ook een zwembroek gekocht, en Roos ook een portemonnaie. Els heeft ook een “Hello Kitty” shirt gekocht. Het was best rustig op de markt, en ook niet zo warm, dus het shoppen was wel relaxed. Het einde was het leukst: ik ging afdingen op Els haar zwembroek. De jongen wilde hier 28 Lira (€16) voor, en ik lachte hem uit. Ik vroeg of hij wel goed bij zijn hoofd was, tien lira leek mij ruim voldoende. De jongen was het niet met me eens, hij zei dat hij er dan toch minstens veertig lira voor wilde. Ik zei dat ik hem er vijftien voor wilde geven, maar meer niet. Hij vond mij een beetje lastig, en riep zijn broer erbij. de broer bleef hoog zitten, hij wees me op de geweldige kwaliteit enzovoorts, en zei dat dit toch wel 25 lira waard was. ik was het hier natuurlijk weer niet mee eens. Inmiddels zaten alle Turkse jongens in de kraampjes eromheen ook mee te luisteren, en een jongen die schoenen probeerde te verkopen schreeuwde mij toe “good girl, good girl!”. Er werd in de kraampjes zelfs stiekem overlegt tussen de koopmannen over wie het zou winnen, de broer of ik. Het afdingen ging nog een tijdje door, en uiteindelijk gaf ik hem mijn laatste bod van 18 lira. De broer ging akkoord. De schoenenjongen: “who said 18? Who said 18? You or he?” “I did”, zei ik. De jongen lachtte breeduit. “You won!”
We hebben ook erg gelachen om de jongen die ons omslagdoeken wilde verkopen. 1 koste 12 lira zei hij, maar even later zei hij dat drie omslagdoeken samen 45 lira kosten. Ik wees hem op zijn eigen rekenfout waarna hij zich een beetje ongemakkelijk voelde. Uiteindelijk hebben we er drie voor 30 lira gekregen (wat op zich nog een hoop geld is hoor, ze mogen daar best blij met ons zijn).
Terug aangekomen in het appartement hebben we even gerelaxed, en daarna zijn we gaan eten bij Torros. Vanwege het Bayram kregen we geurwater over onze handen en een snoepje, en na enige tijd wachten kregen we dan ook eindelijk ons eten. Ik at een biefstuk, Elsemiek spaghetti, Roos een biefstuk met champignons in roomsaus, mama een mixed grill, en papa de Torros special (avontuurlijke man, die vader van mij).
Thuis hebben we nog even televisie gekeken (in Holland doet een huis), en daarna ben ik heerlijk in slaap gevallen.

Dag vijf

Een rustig dagje. ’s Ochtends heb ik vooral huiswerk gemaakt: kunstgeschiedenis. Toen ik er helemaal gestoord van werd ben ik toch nog maar even gaan zwemmen om half twee. Heerlijk in de zon gelegen met de camera obscura, wat ik nog steeds een vreselijk boek vind. Na een traditionele tonijnsalade viel ik nog even een paar uurtjes in slaap in het zonnetje. Vandaag was het 41,6 graden in de zon!
Rond een uur of vijf gingen we weer naar boven, waar ik alweer snel verder ging met kunstgeschiedenis. Papa ging vanavond koken: hij had biefstuk, pasta, tomaten en komkommer. Een degelijke maaltijd dus.
Na het eten liepen mijn zusjes en ik nog even naar Shamrock, daar was Doan namelijk, onze grote vakantievriend. Hij had Roos gesms’t dat hij naar Shamrock zou komen, en of wij daar dan ook heen wilden gaan. We hebben daar eerst even ge-internet, en daarna zijn we bij Shamrock gaan zitten. Doan en Roos zeiden niet veel tegen elkaar, ze waren een beetje verlegen allebei. We dronken een fles water op, ik nam een cappuccino, en Els een ijsje. Toen we moesten betalen bleek dat we het allemaal toch wat goedkoper hadden ingeschat. Ondanks dat ze bij Shamrock allemaal zeiden ‘ah komt morgen wel joh’, liep ik toch even naar huis om papa te laten betalen. Papa liep erheen, betaalde, nam mijn zusjes mee, en raakte op de terugweg aan de praat met Jos, die hier een draadloze internetverbinding heeft. Ik mag heir van Jos gebruik van maken, maar helaas; ik kom er niet op, het signaal is te zwak.
Na een avond vol kunstgeschiedenis en tekenen viel ik als laatste, om half twee, in slaap.